DDD.

Czytam i oczom własnym nie wierzę, że ktoś pisze o mnie:

Bicia nie było, krzyków i alkoholu też nie, tylko tysiące kąśliwych uwag pod moim adresem, wyzwiska i poszturchiwania, gdy traciła nad sobą kontrolę.

Musiałam mieć najlepsze oceny, być najlepsza w sporcie, uczyć się, sprzątać, opiekować siostrą i najlepiej w ogóle nie odzywać. Ślub wzięłam na studiach, do ołtarza szłam z brzuchem, za co nasłuchałam się, że jestem puszczalska i powinnam skończyć pod mostem.

Zamiast tego medycynę skończyłam zgodnie z planem, zrobiłam dwie specjalizacje, świetnie jeżdżę autem, kończę budowę domu na wsi, uczę się trzeciego języka, mam dobry kontakt z synem.

Wszystko osiągnęłam sama, ale najbardziej boję się, że ktoś kiedyś odkryje, jaka jestem naprawdę. Dowie się, że nic nie potrafię, że nie zasługuję na pochwały, że jestem nic niewartą oszustką.

I wcale nie oskarżam tu rodziców.

Tym bardziej o własne lęki.

Chodzi mi o sam wniosek.

Kiedyś ktoś odkryje, że jestem oszustką.

Że nic nie potrafię.

Taki bagaż z dzieciństwa.

Dorosła Dziewczynka z Rodziny Dysfunkcyjnej.

Link.